Herinneringen aan Rien Druiven

Op Woensdag 18 november werd ik gebeld door Netty Mooij: Ik heb niet zo’n mooi bericht voor je, Rien Druiven is overleden. Ik schrok, vond het onbegrijpelijk, was aangedaan en bedroefd. Een bijzonderheid was, dat zijn dood hetzelfde verloop had als dat van mijn vrouw 2 jaar geleden: die kreeg op maandag een hersenbloeding, overleed dinsdag en werd ook op zaterdag begraven, precies als Rien. Ik weet hoe zo’n plotselinge dood aanvoelt voor de nabestaanden.

Ik heb Rien Druiven alleen bij Lamoraal meegemaakt, begrijpelijk dus, dat het hieronder alleen gaat over ons beider relatie tot die Hoeverse muziekvereniging. Hoewel Rien 5 jonger was dan ik, hebben we toch een paar jaar gelijk op de Josephschool gelopen en van meester Wester les gehad. Ik kan mij uit die tijd nog goed het blonde jongentje met sproeten voor de geest halen. Pas veel later, toen ik dirigent werd van Lamoraal leerde ik hem en zijn bijzonderheden goed kennen. Bijzonderheden? Ja, ik vond Rien een bijzondere en intelligente man. Het viel mij al gauw op dat hij bij discussies bijna altijd gelijk had. Eén voorval, van vele jaren geleden, dat ik altijd onthouden heb: Ter voorbereiding van het milleniumconcert bij het 1000-jarig bestaan van Egmond zat ik met koordirigenten en bestuursleden bijeen, om de vorm van dat concert te bespreken. We zaten een half uur te redekavelen, maar veel lijn zat er niet in de voorstellen die ter tafel kwamen, totdat Rien het woord vroeg. Hij zette uiteen hoe zo’n uniek concert, waarvan geen voorbeeld bestond, volgens hem moest verlopen. Het bleek, dat hij het hele schema van het concert al in zijn hoofd had uitgewerkt. De bijeenkomst duurde niet lang meer, want iedereen was het meteen met zijn voorstellen eens. Het werd overigens een zeer bijzonder concert in de Oudkatholieke kerk van Egmond aan Zee. Een andere bijzonderheid van Rien was, dat hij zich altijd erg voor de muzikale ontwikkeling van de Lamoraalleden heeft ingezet. Hij heeft ook een eigen verenigingsexamen ontwikkeld dat alle jonge leden moesten afleggen. Later, toen men vond, dat examen A (van de bond) wel voldoende was voor toetreding tot het orkest, steunde hij mij in mijn eis, dat eerst examen B gehaald moest worden.

Ik heb Rien niet meegemaakt als dirigent van Lamoraal. Maar als je de geschiedenis van onze vereniging bestudeert, wordt duidelijk dat de opgang naar hogere regionen begonnen is onder zijn dirigentschap. Hij was goed thuis in de lichte muziek: ik genoot altijd van de schwung waarmee hij als kapelmeester de Kleine Kapel dirigeerde. Hij hield ook van klassieke muziek: met het kamerorkest in de Slotkapel spelen, was een zaligheid voor hem. Ja, de Slotkapel, dat was voor hem het mooiste plekje van de Ho
ef. Rien had de gewoonte, als hij rust had tijdens het musiceren, naar de andere te luisteren. Als het dan mooi was, kwam er een vage glimlach op zijn gezicht. Mij inspireerde dat.

Tenslotte, om de muzikale veelzijdigheid van deze bijzondere man te onderstrepen vermeld ik nog, dat Rien ook nog wel eens componeerde en een paar aardige stukken heeft geschreven. Wij hebben ooit tijdens de Dodenherdenking op 4 mei een treurmars van hem gespeeld, die iedereen mooi vond. Het lijkt mij een goed idee om die nog weer eens uit de kast te halen.

Ja, Rien heeft op vele fronten de belangen van Lamoraal gediend. Denk daarbij ook aan de zéér bijzondere Cd-rom die over de Lamoraalgeschiedenis is verschenen, de totstandkoming waarvan hij een groot aandeel heeft had. Ik heb in dit opstel al verschillende keren het woord bijzonder gebruikt. Ja, dat was Rien Druiven, een bijzondere man en ik ben dankbaar hem gekend te hebben, ja ik rekende hem tot mijn vrienden. Wat worden ze zeldzaam, leden en oud-leden, die de roemruchte geschiedenis van onze vereniging nog hebben meegemaakt.
De avondwake voor Rien in de voor Lamoraal zo bekende Hoeverkerk, was zeer indrukwekkend. Uit de enorme opkomst van kerkgangers bleek wel de grote waardering, die de Hoevers voor deze dorpsgenoot hebben. Lamoraal speelde prachtig en er ging een golf van ontroering door de overvolle kerk, toen de fanfare het Hoever volkslied Dicht bij Zee (tekst en muziek van Rien Druiven) begeleidde.

Rien ligt begraven op ’t Woud, waar Jaap, Dirk, Siem en André ook al liggen. Het zij zo.

Heiloo november 2015. Frans Alleman